Laatst zei een verzorgende van mijn moeder: ‘dit zal voor jou moeilijk zijn, dat je moeder niet meer naar het woord mama luistert, maar alleen naar haar naam’. 

Waarop ik antwoordde:‘ ik volg haar zoals ze nu is en ook al luistert ze niet meer naar het woord mama, ik weet dat zij mijn moeder is, dat is genoeg’.

Ik heb een moeizame relatie met mijn moeder gehad en ik was een echte vadersdochter. Lang heb ik mijn liefde voor haar onderdrukt en ik had genoeg strategieën om dit vol te kunnen houden.

Al vroeg, voor haar 60e verjaardag, is mijn moeder gediagnosticeerd met Alzheimer. Haar proces van steeds minder “aanwezig” zijn, in haar eigen wereld leven waar ik haar cognitief niet meer kon bereiken, ging snel.

Voor mij, als dochter, kwam mijn afwezige moeder nog meer op afstand te staan.

Nu, met de inzichten die ik heb ervaren, neem ik mijn juiste plek in, het oudste kind en ben dienend aan de ordening. Het heeft rust gegeven, acceptatie en de “ja” tegen mijn moeder is een JA tegen wie ik ben, waar ik vandaan kom.

Een week geleden onderging mijn moeder een operatie waarbij al haar tanden en kiezen werden verwijderd. Dit betekende twaalf uur lang mijn dementerende moeder bezighouden en ik ben, naast haar liggend op bed, de gang meegereden naar de OK. Hierdoor bleef ze rustig.

Deze twaalf uur ben ik er voor haar -en mezelf- geweest door niet te bemoederen maar wat ik voor haar kon doen als “kleine” voor de “grote”.

‘Lief jij bent’. 

‘Dat heb ik van jou mama’.