Een man en zijn zoon lopen in het bos, plotseling struikelt de jongen en omdat hij een scherpe pijn voelt roept hij: “Ahhhh”. Verrast hoort hij een stem vanuit de bergen die “Ahhhh” roept. Vol nieuwsgierigheid roept hij: “Wie ben jij?”, maar het enige antwoord dat hij terugkrijgt is: “Wie ben jij?”. Hij wordt kwaad en hij roept: “Je bent een lafaard!”, waarop de stem antwoordt: “Je bent een lafaard!”. Daarop kijkt de jongen naar zijn vader en vraagt: “Papa, wat gebeurt hier?”.
De man antwoordt: “Zoon, let op!” en hij roept vervolgens: “Ik bewonder jou!”. De stem antwoordt: “Ik bewonder jou!”. De vader roept: “Jij bent prachtig!” en de stem antwoordt: “Jij bent prachtig!”. De jongen is verbaasd, maar begrijpt nog steeds niet wat er aan de hand is.
Daarop legt de vader uit: “De mensen noemen dit ECHO, maar in feite is dit het LEVEN! Het leven geeft je altijd terug wat jij erin binnen brengt. Het leven is een spiegel van jouw handelingen. Als je meer liefde wilt, geef dan meer liefde! Wil je meer vriendelijkheid, geef dan meer vriendelijkheid! Als je begrip en respect wenst, geef dan begrip en respect. Wil je dat mensen geduldig en respectvol met je omgaan, geef hen dan geduld en respect! Deze natuurwet gaat op voor elk aspect van ons leven.”
Het leven geeft je altijd terug wat jij erin brengt, het is geen toeval, maar een spiegel van jouw eigen handelingen.
Bron: Gerarduskalender 2023, d.d. maandag 9 oktober 2023
In het leven komen we allemaal tegenslagen tegen. Soms zijn deze tegenslagen van tijdelijke aard, maar voor anderen worden ze een constante metgezel in de vorm van chronische klachten of ziekten. Het omarmen van deze uitdagingen kan een ware test zijn. Vanuit een systemische kijk op het leven kunnen we leren hoe we “ja” kunnen zeggen tegen zelfs de meest moeilijke omstandigheden.
Leven gaat over het omarmen van alles wat het met zich meebrengt, inclusief de pijn en de tegenslagen. Een ‘nee’ tegen ziekte is eigenlijk een ‘nee’ tegen het leven zelf. Het verzet tegen klachten kost een enorme hoeveelheid energie, een waardevol bezit dat we juist zo hard nodig hebben wanneer we ziek zijn.
Wanneer je ‘ja’ zegt tegen ziekte, betekent dit niet dat je je overgeeft aan passiviteit of berusting. Het betekent eerder dat je erkent wat er is, zonder te vechten tegen de realiteit. Het is een daad van zelfcompassie en acceptatie, waarbij je je beperkte energie kunt besteden aan de dingen die echt belangrijk voor je zijn.
Het aanvaarden van de situatie kan een bevrijdende ervaring zijn. Het stelt je in staat om los te komen van de constante strijd en stress die gepaard gaat met het ontkennen van de realiteit. In plaats daarvan kun je je richten op manieren om je welzijn te bevorderen binnen de grenzen van je omstandigheden.
Het is belangrijk om te beseffen dat het omarmen van je ziekte geen zwakte is, maar eerder een teken van moed en veerkracht. Het vraagt om zelfcompassie en vriendelijkheid naar jezelf, zelfs op de moeilijkste momenten. Door ‘ja’ te zeggen tegen je klachten, geef je jezelf de ruimte om te groeien en te bloeien, ondanks de uitdagingen die je tegenkomt.
Dus laten we, in plaats van te vechten tegen ziekte, ervoor kiezen om ermee in het reine te komen. Laten we ‘ja’ zeggen tegen alles wat het leven ons te bieden heeft, zelfs als dat betekent dat we leven met pijn en ongemak. Want in die acceptatie vinden we de ware essentie van leven en de mogelijkheid om te gedijen, ongeacht de omstandigheden.
Als je klaar bent om je vaardigheden als systemisch begeleider naar een hoger niveau te tillen en een diepgaand begrip te ontwikkelen van het begeleiden bij gezondheid en ziekte, zeg dan ‘Ja’ tegen onze nieuwe 3-daagse training ‘Systemisch begeleiden bij gezondheid en ziekte‘. Samen kunnen we een verschil maken in het leven van degenen die worstelen met chronische klachten en hen helpen om een weg te vinden naar acceptatie, welzijn en veerkracht.
Lang, lang geleden waren er geen zon, geen maan en geen aarde. Alleen het Begin was er. Het was er, maar zonder licht, gehuld in duisternis, koude en eenzaamheid. En omdat er geen licht was, was er ook nog geen dag en het Begin wist nog niets over de tijd, of het lang of kort was geweest dat zij al bestond.
En zo ontstond het moment waarin de eenzaamheid van het Begin zo groot werd dat het haar begon te kwellen en er een wens in haar wakker werd. Een wens naar iets waarvan zij zelf nog niet wist wat het was. Misschien, wie weet, wenste het Begin dat het niet meer bleef zoals het was.
De Goden hadden medelijden met het Begin en besloten haar te helpen. En zo omhulden zij haar met hun aandacht en liefde. Het Begin voelde zich omhult, aangeraakt en door het geraakt zijn voelde ze iets in het diepst van zichzelf.
Iets warms en geheimzinnigs lag nu in het diepst van het Begin. Dit iets begon te groeien en zich te bewegen. Het begon steeds groter en groter te worden. En vanaf die gewaarwording voelde het Begin zich blij en verwachtingsvol. Ze begon te gloeien van vreugde. Nog wist zij niet wat het was wat in haar groeide, maar zij vertrouwde er op dat het goed was. Zij had het tenslotte van de Goden als geschenk gekregen en daarom verzorgde zij dat geheimzinnige iets met het beste wat zij in zichzelf had en omhulde het ook met alles wat haar eigen was.
Tijd verliep…..Tijd die nog geen tijd zou kunnen worden genoemd zoals wij die kennen.
Het Begin, die groot en warm was geworden, voelde dat er iets nieuws moest gebeuren. Geboorte naderde, wat binnen was, wilde naar buiten. En langzaam opende het Begin zich. Dat wat naar buiten wilde duwde en duwde en het Begin perste, steunde en kreunde totdat het wonder gebeurde. Er schoot iets uit haar tevoorschijn, iets gloeiends, iets warms. Het Begin had geen gelegenheid om te kijken wat er geboren was, want opnieuw kondigde er zich iets aan en het duwde en zij steunde en kreunde totdat ook dat uit haar glipte.
Eenmaal buiten, los van haar, zweefde het weg in de duisternis en volgende het spoor van licht van de eerste geborene. Met grote behendigheid ving ze ‘t licht op die de lichtende gloeiende eerstgeborene uitstraalde, was als spiegel en beleefde zich als Maan. Zij voelde het gloeiend verlangen van de eerst geborene, en beleefde haar als Zon.
Maan die nu glorierijk het licht naar Zon terug straalde, keek met verbazing om zich heen. Haar terugkaatsende stralen verlichte de donkere mantel van duisternis en ze koesterde zich in het licht en warmte van de stralende Zon. Zon steeg verder omhoog om de duisternis verder te onthullen en zag het Begin.
Met hun mantel van licht omsloten Zon en Maan hun Moeder, in een dankbare en liefdevolle vereniging. Dankbaarheid, die van de één naar de ander uitging. ‘Dank je, dat ons gedragen hebt’, zeiden Zon en Maan tegen het Begin. ‘Dank je, dat jullie mij veranderd hebben’, antwoordde Moeder Aarde die het Begin was geweest.
Daarna steeg Zon verder omhoog om de dag te verkondigen, terwijl Maan op de achtergrond bleef om de nacht te verzorgen en zo ontstond uit de eeuwigheid de tijd. Met z’n drieën hielpen ze, licht en duisternis, water en wind, plant en dier, vrouw en man te verschijnen en gaven hen steeds weer de mogelijkheid van een nieuw begin.
En alles wat toen op aarde leefde, wist dat het deel nam aan het leven van Moeder Aarde en dat alles een stukje Zon en Maan in zich droeg. Maar tijd ontwikkelde zich verder en de mens vergat wat zijn oorsprong en wieg was geweest.
Door wijsheid van Goden ontstond er een scheiding tussen mens en natuur. In de loop van de tijd kon de mens niet meer begrijpen welke taal Moeder Aarde, Zon en Maan, dieren en planten spraken. Vrijheid, alleen zijn en verantwoordelijkheid waren aan de mens gegeven.
En enthousiast over zijn vrijheid ging de mens steeds verder weg van zijn oorspronkelijke ongeborenheid en onsterfelijkheid totdat hij zijn thuis vergeten was en ook niet meer naar de weg terug zocht.
Ook Moeder Aarde, Zon en Maan leken nu uiterlijk van elkaar gescheiden. Niemand wist meer dat ze eens een geheel waren geweest. Maar in wezen zijn ze verbonden en bij elkaar, dit weten ligt in de diepe plooien van het hart van de mens verborgen. Daar leven ze innig met elkaar verweven, zoals dag en nacht, zoals vreugde en leed, zoals lachen en huilen en zoals liefde en smart, zoals leven en dood….En ze wachten tot de mens hen in zichzelf ontdekt en tot geboorte, tot nieuw leven, brengt.
De sterren vertellen er over, de planten weten het en de dieren zouden het kunnen zeggen als zij mochten spreken.
Alleen de mens is het Begin vergeten.
Bron: Levende Sprookjes, Stichting de Levensboom
Als je deze oefening gaat doen, voel dan wat het beste bij jou past:
Dit kan van alles zijn: je familie, relatie, vitaliteit/gezondheid, werk, hobby’s, vriendenkring, leren, financiën, enz.
Als je deze helder hebt, ga dan in gedachten terug naar het jaar 2023.
Visualiseer, teken, schrijf, o.i.d. wat jij zou willen veranderen in het door jou gekozen levensgebied.
Maak daarna twee vloerankers met een woord die staat voor het levensgebied en de verandering (bijvoorbeeld op een a4 papier).
Ga eerst op het levensgebied staan, daarna op de verandering en daarna weer op het levensgebied.
Als dit iets is wat je wilt veranderen, geef dan eens een paar dagen bewust aandacht aan het woord dat staat voor de verandering en groei.
Tijdens mijn eerste ochtendwandeling in Groenland merk ik dat er geen ontkomen aan is, ik ga mezelf hier tegenkomen.
“Hallo, dit wilde je toch?” zegt een stemmetje in me. Met een zucht ga ik zitten op een rots.
De stilte is magistraal, alleen de wind en het schuren van mijn jas is hoorbaar.
Alles wat ik denk, voel of doe wordt uitvergroot, alsof er een dia op een witte muur wordt geprojecteerd. Afleidingen, mensen, “daar en dan” zijn er tijdens deze vroege ochtendwandeling niet.
Ik weet dat het vroeg is door mijn horloge, ‘s nachts blijft het namelijk licht. De midzomernachten van Groenland……
Het is: ‘ik, die kei, deze heuvel, de koude wind en de uitgestrekte vlakte’.
In deze stilte worden relaties zichtbaar, vooral die met mezelf.
Ik ‘zie’, voel mijn magische gedachten en wil me ook hier aanpassen, sterk zijn merk ik. En ja, die beweging ken ik maar al te goed. Mijn moeder is ook hier bij me, “hou vol, iedereen is wel eens moe” hoor ik haar zeggen. Wat heeft ze me dit principe voorgeleefd als kind van de oorlogsjaren!
De achterkant van deze kwaliteit ken ik ook. Te hard werken, mezelf daarin verliezen om mijn onmacht en eenzaamheid niet te hoeven voelen.
Dit land spiegelt mijn familiedynamieken. Ik leef hier in een “landschapsopstelling”
Er is steeds meer contact met hier en nu.
Het lijkt alsof de bergen leven en de kleine vogel die me volgt heeft ook iets te zeggen.
Dit is intenser waarnemen of zijn dan ik me ooit kan herinneren. Ja, de bergen in Oostenrijk of een mooie zonsondergang in Afrika komen in de buurt maar de werking van deze stilte is overdonderend.
Ze zeggen dat in deze vallei de oudste aardkorst ter wereld is. Zou dat ook invloed hebben?
Het is dansen tussen angst en vertrouwen.
Ik loop via een steil pad een berg op. ‘Ben ik straks niet te laat voor het ontbijt?’, “Zou die ijsbeer van gisteren straks voor mijn neus staan?’ ‘en “Hoe zou het zijn als dit mijn laatste kwartier op aarde was?‘
Ik besef plots dat ik helemaal niets in te brengen heb. Dit ruige, schitterende land met zijn meedogenloze kou, het scherpe licht en donkerte maakt dat je wel moét buigen. Leven en dood liggen hier dicht bij elkaar. Om hier te kunnen overleven dien je de wetten van de seizoenen te volgen. En bij die gedachte stap ik bijna op een wit stuk bot van een muskusos. “zie je wel, dit klopt!”.
Bij de mensen uit Groenland stroomt het oer gevoel van buigen en respect voor de aarde nog door hun bloed. Ze geloven niet in engelen maar des te meer eren ze hun voorouders.
Contact met anderen, en dit heb ik ook mogen ervaren, komt rechtstreeks van uit het hart. Tijdens de hug sniffen ze. Er wordt gezegd dat Eskimo’s hiermee je ziel en emoties ruiken. Da’s nog eens contact maken!
Ze brengen de stilte en hun glimlach mee in de ontmoeting.
Groenland is het enige land dat nog nooit oorlog heeft gekend. Ik vermoed dat dit in de ziel van deze mensen zit. Ondanks de missionarissen, Denen, IJslanders, Noren (en ja ook de Hollanders) is de puurheid van hun achtergrond voelbaar.
Ik realiseer me plots dat mijn voorouders misschien ook uit winstbejag op hun walvissen hebben gejaagd.
Zou dit nog een systemisch “dingetje” zijn?
Die middag is er een ceremonie om onze voorouders te eren. “Ze geven ons kracht & inspiratie” wordt gezegd.
Dat is voor mij voelbaar.
“We kunnen onze overledenen niet begraven omdat de grond te hard is. Daarom leggen we stenen op en om het dode lichaam. De dieren nemen de spirit van onze voorouders op. Als de dieren doodgaan nemen de planten de spirit van onze dierbaren op. Wanneer de planten sterven dan nemen de rotsen de spirit van onze voorouders op.
Daarom geloven we dat de wijsheid, liefde en kracht van onze voorouders voortleeft in de rotsen en de bergen”
Angaangaq Angakkorsuaq, sjamaan uit Groenland
Lees deze meditatie eerst door.
Plaats een stuk fruit in het midden van een ruimte waar jij alleen kan zijn (zonder verstoringen van buitenaf).
Maak een holding space.
Ga zitten op een manier die fijn is voor jou met je beide voeten op de grond. Je handen liggen losjes op je schoot. Sluit je ogen en voel hoe je hier nu zit. Adem een aantal keer in en uit, op een manier die prettig is voor jou.
Open dan rustig je ogen en kijk in stilte naar het fruit. Welke kleur(en) zie je, welke vorm heeft het, hoe ziet het er van binnen uit, wat valt je misschien nog meer op?
Als je goed gekeken hebt naar het fruit, kan je je ogen weer sluiten.
Ga nu stap voor stap na, vanaf het moment van ontstaan tot nu, wie en wat er voor nodig is geweest om dit fruit bij jou te laten zijn en geef elke stap, in jezelf, een glimlach van dank.
Als je zover bent, dan doe je weer rustig je ogen open. Kijk nog even in stilte naar het fruit. Merk op hoe je ernaar keek toen de oefening begon en hoe je er nu naar kijkt …
(Bron: boek Stilte Flipover).
In de diepte van de stilte ligt de bron van oneindige wijsheid
Daar is geen verschil of oordeel maar alleen het voelen van eenheid
De stilte spreekt door het ruisen van de wind
En fluistert zacht dat je wordt bemind.
Kun jij je hieraan overgeven in vertrouwen en rust?
Op dat moment wordt jouw ziel wakker gekust
In de stilte vind jij antwoorden en kracht
Het is een heilige plek waar jouw geest verzacht
Een moment van op adem komen
Zodat je weer open kunt staat voor nieuwe dromen
In de stilte is er balans en harmonie
Een onvergetelijk moment van pure magie.
Een verjaardag, geboorte, begrafenis of het halen van een examen zijn gebeurtenissen die om een rituele handeling vragen.
Tandenpoetsen, ontbijt klaarmaken en het dagelijkse rondje met de hond zijn ook rituelen.
Als rituelen met intentie en aandacht worden gedaan en in een vorm die past geeft dat kracht en focus. Iedereen kan dan voelen: ‘ja, dit klopt’
In (systemisch) coachen ondersteunt een ritueel de overgang naar een volgende ontwikkelingsfase van je coachee.
We maken een ‘grotere ruimte’ die van betekenis is. Denk aan het werken met een steen, buigen voor de (voor)ouders, een gedicht maken of passende muziek luisteren. Dit zijn metaforen voor levensordeningen die -als ze juist worden uitgevoerd- ‘kloppen’. Ze bevestigen een principe gewoon omdat de ‘dingen’ zo werken. Ons onderbewuste, of ons hart herkent het direct.
De tijd veranderd, er ontstaat een andere sfeer.
Je kunt rituelen toepassen bij het (weer) innemen van je kindplek, werken met thema’s als lot en rouw, angst, transgenerationeel trauma etc.
Ze markeren de overgang van een oude naar een nieuwe situatie.
Dit kan op persoonlijk vlak maar is ook waardevol in organisaties en/of teams. Bijvoorbeeld het verwelkomen van of afscheid nemen van een collega.
Belangrijk als coach is dat je zelf, met hart en ziel, verbonden bent met de rituelen vanuit je eigen familiesysteem en dat het geen gewoonte is geworden. Dan heeft een ritueel ook geen bezieling.
Je moet eerst zelf ‘gereisd’ hebben om een goede gids te kunnen zijn!
In een klein dorpje genaamd Nalanda, diep verscholen in de bergen, woonde een jonge vrouw genaamd Maya. Ze was een trotse afstammeling van een lange lijn van voorouders die het dorp hadden opgebouwd en beschermd. Maya was altijd gefascineerd geweest door de verhalen die haar grootmoeder haar vertelde over hun voorouders en de offers die ze hadden gebracht.
Op een dag besloot Maya dat het tijd was om haar voorouders te bedanken voor alles wat ze hadden gedaan. Ze wilde een kort ritueel uitvoeren om haar dankbaarheid te tonen. Ze ging naar de oude tempel aan de rand van het dorp, waar een eeuwenoude boom stond die bekend stond als de ‘Boom van de Voorouders’. Maya nam een mandje met bloemen en fruit mee, als een symbool van overvloed en dankbaarheid.
Ze begon haar klim naar de top van de berg waar de tempel zich bevond. Het pad was steil en hobbelig, maar Maya was vastberaden. Ze voelde de aanwezigheid van haar voorouders bij elke stap die ze zette.
Eenmaal bij de tempel aangekomen, plaatste Maya het mandje voor de boom en stak een kaars aan. Ze sloot haar ogen en begon te bidden, haar stem vermengde zich met de wind terwijl ze haar dankbaarheid uitte. Ze bedankte haar voorouders voor hun moed, wijsheid en doorzettingsvermogen, en smeekte hen om hun zegen over het dorp te laten rusten.
Toen Maya haar ogen opende, voelde ze een vredige rust over haar heen komen. Ze wist dat haar voorouders haar dankbaarheid hadden ontvangen en haar smeekbeden hadden gehoord. Ze voelde zich verbonden met haar wortels en wist dat ze de verantwoordelijkheid had om hun erfenis voort te zetten.
Vanaf die dag voerde Maya het ritueel elke maand uit. Ze werd een bron van inspiratie voor de andere dorpsbewoners, die ook begonnen met het eren van hun voorouders op dezelfde manier. Het dorp bloeide op en de mensen voelden zich sterker en veerkrachtiger dan ooit tevoren.
Het ritueel van dankbaarheid werd een traditie die van generatie op generatie werd doorgegeven. Het herinnerde de mensen eraan dat ze deel uitmaakten van iets groters dan henzelf, en dat ze een verantwoordelijkheid hadden om hun voorouders te eren en hun erfenis voort te zetten.
En zo leefde het dorp van Nalanda voort, gedragen door de kracht en wijsheid van hun voorouders, en met een diepe dankbaarheid in hun harten.
Tip: als je het met iemand samen doet, kun je ook vertellen wat je jij hebt gekregen van je (voor)ouders. Bijvoorbeeld kwaliteiten, karaktereigenschappen, voorkeuren etc.
Je voorouders zijn er, ze zitten in je. Hun liefde en kracht is beschikbaar. Je hoeft het alleen maar te vragen.
Nieuwsgierig naar meer? Op donderdag 25 en vrijdag 26 januari 2024 geven we de volgende 2-daagse workshop over het thema Voorouders.
Tijdens de 2-daagse workshop van 5 en 6 juni “Jij bent de droom van je voorouders” hebben we gekeken naar de grote invloed van het voorouderveld op jouw en ons leven.
We hebben diverse rituelen en opstellingen gedaan waarbij levenskracht, liefde maar ook zwaarte en lot van vele generaties intens voelbaar waren.
Verbonden zijn met je eigen wortels geeft kracht, rust en balans. Je bent een individu, maar diep verbonden met dit veld, omdat jij er eenvoudigweg niet kon zijn zonder hen. Het is een innerlijk kompas dat je leert ‘thuis te komen’ bij jezelf.
Als je je wortels buitensluit, ervaar je een disconnectie met het leven wat grote gevolgen heeft voor keuzes voor werk, relaties of persoonlijke groei.
Dit proces van (opnieuw) verbinden en heling gaat zeker niet alleen over het verleden maar juist over jouw en onze toekomst en de generaties na ons.
Er zijn vele eenvoudige rituelen die je zelf kunt doen om contact te maken met dit bijzondere Veld. We willen deze graag ook met jou delen. Kijk en ervaar wat dit voor je kan betekenen!
Je voorouders zijn er, ze zitten in je. Hun liefde en kracht is beschikbaar. Je hoeft het alleen maar te vragen.
Donderdag 25 en vrijdag 26 januari 2024 geven we de volgende 2-daagse workshop over het thema Voorouders.
Luister hier naar de podcast van Een opstelling wijzer, waarin Peter te gast was om te vertellen over voorouders.
